Zacząłem pisać w 1989 roku. Pamiętnik z tamtego czasu nie dotrwał do dnia dzisiejszego. Pozostał jednak w pamięci klimat tamtych zapisków - pełnych uczuciowych rozterek nastoletniego chłopaka. Kilka lat temu papier i długopis zastąpiłem klawiaturą i komputerem. Cały czas "doskwiera mi" taka forma pisania, ale jest to raczej efekt mojej tęsknoty za tym, co było, niż niechęci do tego, co jest. Niebieski zeszyt - to jeden z ostatnich namacalnych dowodów mojego "papierowego pisania". Założyłem go w czasie gdy poznawałem moją obecną żonę. Później był w pewnym sensie poczekalnią; odliczał dni do narodzin naszej córki.
PO CO WIĘC PISAĆ BLOG?
Mam nadzieję, że pozostanie on świadectwem tego, co w moim, w naszym życiu jest i będzie najważniejsze. To co było - chowam w sercu. Choć pewnie nieraz będę wracał do minionych lat, ważnych spraw, dobrych ludzi, których poznałem i tych, których wolałbym nigdy nie spotkać. Chcąc nie chcąc wspomnienia przywołują tych, którzy są źródłem naszego szczęścia ale także i tych, którzy ten stan starali się zmącić. Dobrze jest mieć odwagę pisać również o tych drugich.
Moi Przyjaciele są daleko, być może przez blog ta odległość choć trochę się zmniejszy. Zależy mi na tym, by nie stracić u-ważności. Pisanie o różnych sprawach i ludziach to myślenie o nich, zastanawianie się, poszukiwanie. Lubię czytać blogi ludzi myślących. Zależy mi na tym, aby pozostać człowiekiem przyzwoitym. Przyzwoitość na zawsze pozostanie prawdziwym obrazem tego, za czym tęsknią odważni ludzie. Lubię blogi ludzi odważnych. Jeśli u kresu moich dni zapłaczą za mną moi wrogowie - wtedy powieki i blog zamknę z uśmiechem na ustach. Zapraszam zatem do krainy spokojnej, zwyczajnej a może przez to niezwykłej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz